دو غزل

تا چـند  کــــنم  شــــکوه   ازین رسم   جدایی

تا  کی  به  در خـــانه  ات آیــم  به    گـــدایی

عیـــــد آمد و  لبخــند  تو  در بزم    رقیـــبان

از خــــون دلم  گـــــشته دو دست  تو  حنایی

هــــــرکس  به  طریقی شده  افسون    نگاهت

غارتگـــر  دلها  شده  ای !... تو  چه  بلایی

بر باور مخــــــلوق  خـــدا  آمـــده  امـــــروز

یک جــــلوه ای از عظمت و از نور خدایی

با  این همه  خوبی  که  ترا  هــــست  عزیزم

بیگانه  به  این سائل   بیچـــاره   چــــرایی

بگذشت  مـرا عــــمر جوانی ... نشد  هرگز!

که  یک  بار  به   این  کلبۀ   ویرانه  درایی

نعمت الله ترکانی

7 نوامبر 2010

غزل

اگر خونم   ترا  سرخـــــروی  میسازد،  بریزانش

ولی مـفروش به  بازار حریفان  مفت  و  ارزانش

ترا عمریست  پروردم  به  خون  دل  عزیز  من

کشیـــــدم رنج  بسیاری   نپــنـــداری  تو  آسانش

خدا  روزی اگر  با درد و غم  آغشته  ات  سازد

به   روز حشر میگیرم  به  این  نسبت  گریبانش

چه کس پرورده است یارب ترا با این همه خوبی

که دارم هرچه را از عمر خود ریزم به  دامانش                 

نمیگویم  چرا  مغرور  حسن  ات گشته ای  دیگر

به  این  دنیای فانی  هر که را  دینش  و  ایمانش

***

نعمت الله ترکانی

10 عقرب2010