پای بردگان

خوراکِ هوشِ

غرورِ   قرنِ    غارت را  شعاریم

به هرچه غیرِ غیرت هی به کاریم

بود  خوراکِ   ما    تاکی  شرارت

چه خوش گر ریشۀِعشقی  بکاریم

دشتِ سینه

میانِ   خــانۀِ   ما   دود   تا کی

در و  کلکینِ دل مســدود  تا کی

ز موجِ    آهِ  سیــما      و سپیده

به دشتِ سینه جاری رود  تا کی

سایۀِ سارا

تماشاکن شتابِ  شعله  ها را

ببین  بر سایۀِ  سرسامِ  سارا

اسیرِ انتحارت گشته شهری

نبینی تاب کی رویِ  خدا را

ترحیمِ روان

چودیدی هوشِ ماآتش زبان است

مپنداری که جشنی درمیان است

شبِ   میــلادِ   اوجِ     زندگانی

درینجا روزِ ترحیمِ  روان است

پای بردگان

بزن  بر فرقِ آن  اندیشۀِ مشت

که بر رویِ  هوسها بر نیاشفت

به  مرداری  نیرزد آن تنی  کو

دلِ خودرابه پای بردگان کشت

انگشت وخروار

به  آیین  دل  اندیشان  مـــــکن  پشت

مزن  بر دیدۀِ  آئیـــــــــنه  ها   مشت

بیا  تا  پاسِ  مــــــــردی  را   بداریم

نمک خوردن چه خروار وچه انگشت

رگبارِدانش

دمی  مـردانگی  را  امتحان  کن

خودت را پشتِ رمزِ دل نهان کن

به    زورِ  آتشِ  رگـــبارِ   دانش

دوچشمِ  خیرۀِ  شب را  نشان کن

روزِ مادر

ازان حالی که دیدم در گذشته

دگر کار از من وتو در گذشته

به بین  بر دیدۀِ  خونینِ  میهن

چه روزی برسرِ مادر گذشته

شیرِ شهر

دری   بر   رویِ دلها وانمانده

برایِ    رفتـــنِ   دل پا  نمانده

دگر  حتی ز دستِ  تشنگی ها

نفس  در  شیرِ  شهرِ  مانمانده

روی بردگی

چرا با هرچه  بدحالی  بسازیم

بیا تا دیده  را حــــالی  بسازیم

هلا تا  جاغورِ  صدتیرِ  دل را

به رویِ بردگی خالی  بسازیم

رام آتشگر

عطش  تاکی بگیره در    برادر

بزن بر   تشنگی ها سر برادر

پرِ  این غنچه هایِ خفته درآه

مَبادا   رام    آتشگر     برادر

......

نورالله وثوق

دوشنبه    21/  4  /1389

http://norollahwosuq.blogfa.com/