فلمِ لحظه ها

تفنگ هوش

کسی با عشق دلگرمی  نداره

دلی با   دل  سر  نرمی  نداره

چسان با لشکر غم  وا ستیزم

تفنگ هوش من مرمی نداره

گرگ ومیش

هوایِ    خویش داره     دلبرِ من

سفر   در    پیش  داره دلبرِ من

فضا یکباره گرگ و میش گشته

کمی    تشویش   داره   دلبرمن

دیدۀ درایی

گرفته   سر ،  سراز  نو آشنایی

بزن مطرب   نوایِ     همنوایی

به کامِ خود  ببینی   عالمی   را

اگر  دردیدۀِ    مردم     درایی

به جان زدنها

گهی   خندان  و گاهی  باد  داره

گهی  خاموش وگاهی  داد  داره

زده  خود را  به جانِ هرکه بینی

چه چمهایی که  دلبر  یاد   داره

چشمک

تماشا  کن   چه  چشمک  میزنه   یار

خصوصن   وقتی عینک می زنه یار

ببین    از دیدۀِ    همسایه   ها   مان

به هرسویی که شد چک میزنه  یار

فلمِ لحظه ها

به فلمِ لحظه ها بازی چه  زیباست

به همبازی هماوازی چه  زیباست

ز  نقشِ     مثبت   و   منفی  دلبر

میانِ   صحنه طنّازی چه زیباست

صدای قاب

به  گِردِ   من   نگشتی  تا  بببنی

ره و  رسمِ  صدای   قاب  چینی

دماغِ  عیش ونوشی تازه گردان

رسیدی گرچه ازدستم به  بینی

چاهِ قانون

چه رنجی را که من پیهم  کشیدم

میانِ   چاهِ   قانون   نم   کشیدم

مرا معتادِ  اشکِ   خویش کردید

زدستِ تان مگر من کم  کشیدم

واژۀِ نفرین

خود  آموزِ    سیاست  را    خریدم

میانِ    حرف    حرفِ  او   دویدم

به   غیرِ      واژۀِ   نفرینِ    مردم

ندیدم   حــــرفِ  شیرینی    ندیدم

دردِ بی دردی

شدم   ازدستِ   دل  ،گَردی  برادر

به   گِردِ  گپ  چه میگردی  برادر

همه دردم   همه  دردم  همه  درد

فغان  از  دردِ    بی دردی  برادر

آتش سوار

که  میگوید که عاقل  بودم  ای  یار

ز ا صلِ قصه  غافل بودم  ای  یار

همه    یارانِ    من      آتشسوارند

به غیرازمن که دلدل بودم ای  یار

نورالله وثوق

سه شنبه  21 /2/ 1389

http://norollahwosuq.blogfa.com