اهدابه:

بیوه زنانِ شهرِکابل

عروسک

آهنگِ مردم

پیاپی  زنگِ  مـــــــردم  را  بزن  یار

به سینه  سنگِ  مـــــــردم را بزن یار

به هرسازی که میخواهی به رقصی

فقــــط  آهنگِ  مــــردم  را بزن یار

بویِ دال

خبر  از  نانِ   صلحِ   ریشـــــخند  است

صف اندرصف مصافِ چون وچند است

شنیــــدم   از  زبانِ    سفــــــرۀِ   جنگ

که   بویِ  تنـــــدِ  دال هرسو بلند  است

موشک تاریخِ

مرا  تاریخِ  موشک  می شناسد

ز رمز و رازِهرتک می شناسد

مرا پس لرز هایِ    شهر کابل

مراویرانه بی شک می  شناسد

عروسک

مرا هر بیوه بی شک می شناسد

مر ا ازبوی   موشک می شناسد

مرا   همسایه   در میدانِ  بازی

به عنوانِ عروسک می  شناسد

بدلکاران

بدلکاران  نام   و ننگ  ماییم

رفیق  جاده هایِ  جنگ  ماییم

پیِ  تقدیمِ   پُستِ   پَستیِ   دل

درِ  هرخانۀَ را  زنگ  ماییم

فراموشی

شتا بِ  شعلۀِ    شیّاد    ماییم

نماد   جنگ  بی  بنیاد ماییم

برای  کابلِ  در خون شناور

فراموشی  غم   را یادماییم

جنونِ انفجار

مپنداری    که   یاری  آید  از  ره

نویدِ   نو بهاـــری   آید    از  ره

زسویِ   سایه ی   همسایه ی   ما

جنونِ    انفجاری   آید    از   ره

شا خِ شیطان

نشانِ  شا خِ شیطــان  گشته  پیدا

بلایِ   جان   ایمـــان  گشته  پیدا

ازین  گــــرگِ  بیابانی  بپرسید

چسان یکباره  اِ نسان گشته پیدا

واهی

چرا رسم  و رهِ   واهی نگیریم

سرِ  راهِ   دل آگاهی    نگیریم

نمی شرمی که از آبِ گل  آلود

بسانِ   دیگران  ماهی نگیریم

باران  راکت

بپا تا زخمِ  مردم   تازه   گردد

جنون  ازنو   بلند   آوازه گردد

صدایِ   جرجر  باران  راکت

به هردروازه بی اندازه گردد

سوزِ پسین

چه کردی   دیدگانِ  راه بین  را

بَدَل  کردی به دنیا اصلِ دین را

به پیشِ  مردمِ  خود سر بزیری

ندیدی  ازچه رو سوزِ پسین  را

 

نورالله وثوق

پنج شنبه  12 -1- 1389

http://norollahwosuq.blogfa.com/