شیپورِشیطان

خنده ریشک

زبس همباورِشک گشتی  ای دل

به هرجاخنده ریشک گشتی ای دل

ز لستِ  آشــــــــــنایی  ها  فتادی

زَبستِ دیده مُنفک گشتی ای دل

کویرِ فکر

درینجا زندگی  را منزلی  نیست

هوایِ   آرزویی  در دلی  نیست

چه میکاری درین مزرع امیدی

کویرِ  فکر ما را حاصلی نیست

شیپورِشیطان

شُوِ  شیپورِ شیطان شور دارد

زَرُ و تزویرِ  زورا  زوردارد

اگر کَـــر بر مُرادِ  او  نگردد

به هرکویی هزاران کوردارد

جلدِ چوپان

چنان درجلدِ چوپان جا گرفتیم

که در برجِ صفا مأوا  گرفتیم

به زورِ زشتیِ بازویِ نیرنگ

علیهِ  هر چه  خوبی پاگرفتیم

ویروسِ خوکی

مپنداری  که  تنها  پوکِ  پوکند

به صافی سنبلِ چرک وچروکند

سرآغــــاز شیوعِ   دردِ   واگیر

صدا  آلــوده   ویروسِ  خوکند

خجالت

ضمیرِ بردگـی  بالنــــــده  گشته

ازان  فکرِ سیه رخــشنده  گشته

زبس مغرورِ جهلِ خیلِ خویشیم

خجالت  پیشِ  ما شرمنده  گشته

خالی ازفرهنگ

میانِ سینه  ها تا سنگ کــردند

مـــراحیران شمارامنگ کردند

درآغوشِ سحربویِ گلی نیست

چمن راخالی ازفرهنگ کردند

خون قی کرده ها

اگــربیــنی که  اینان  بیقـــــرارند

قـــراری جز چپــــاول  را ندارند

قسم  بر خونِ  اشکت  میهنِ  من

که خون قی کرده ها اهلِ فرارند

سنگ وآهن

چه ازمردوچه اززن تن گرفتیم

نفس  را از تنِ میهـــن  گرفتیم

مجویی  دل  میانِ سینه  هامان

که بو ازسنگ وازآهن گرفتیم

مپنداری

وطن  گر از تو دورادوربودیم

مپنداری  که بی منظور بودیم

روانِ  استخوانت را به چوریم

که عمری درهوایِ چوربودیم

فرهنگِ چوراچورِ

نخــواندی واژه های شــورما را

شعــــارِ روشنِ  منـــشورِ ما را

مپنداری  که  فـرهنگی  نبودیم

به بین فرهنگِ چوراچورِ مارا

نورالله وثوق

۸۸/۸/۱۳