صدف در حال قدم زدن، فکر می کند که با گذشته اش بلاخره آشتی کرده است. با خود مرتب می گوید، چه فایده دارد به زمانی فکر خود را مشغول کند که هنوز هم با به یاد آوردن آن لحظه ها لبخند برلبانش می شگفد ولی اشک از میان پلک هایش بروی مژگان می آیند و روی چهره اش می غلتند. با آن که زیادترین نگرانی و اما بیقراری شیرین او را در بغل می گیرند، و با درد سکوت می کند. مدت ها طول کشید تا صدف باور کرد، آن چه را که انجام داده، اشتباه نبود است، بلکه تجربه ی بود که باید می کرد. آخر با انجام دادن تجربه ها است که انسان یاد می گیرد، خود را در انتخاب هایش شریک بداند وبا شریک شدن، خودش شود.