شعرِامروزِافغانستان

قطبِ   نامردی

بالینِ دل

دوباره    دردِ     وجدا ن    پاگرفته

صدایی   در   سکوتم   جا    گرفته

نشسته   رویِ    بالینِ    دلِ      من

سرِ     فکــرِ     مرا    بالا   گرفته

خصلتِ فورانی

زکوهِ   شعله ای   غیرت  ، نشانیم

تورا    در اوجِ    ذلت  می نشانیم

بترس   از  خصلتِ    فورانیِ  ما

که ما     خاکستر      آتش فشانیم

پروازِ   ممنوع

شما  چون ما وما  همچون شماییم

چرا   در   بندِ   سودایِ   مشاییم

ولو  پروازِ   دلها   گشته ممنوع

خوشا   تا  آسمان را  در گشاییم

جهان آرا

بیا    تا    شاهــدِ  پرواز    باشیم

جهان  آرایِ    فکــرِ  باز   باشیم

سرانجامِ   نشستن پایِ مرگِ است

ستادن را   بیا     آغـــاز   باشیم

نگاهِ فکرِ

درِ   دنیا  به  رویت  بسته تاکی

روندِ  زندگی   آهسته      تاکی

تکانی  ده    نگاهِ  فکرِ  خودرا

ز  دستِ نا روایی   خسته تاکی

سرگردان

چه سرگردان   به میدانِ  هواییم

جهانی    در  کجا و  ما  کجاییم

به  اوجِ   کهکشان  هاپر گرفتند

من وتوبسته ای بی دست وپاییم

بمبِ ذلت

بیا    پرواز را   از سر     بگیریم

به  اوجِ   زندگی   سنگر    بگیریم

نشسته   تابکی   درکنجِ      حیرت

چرا   از بمبِ  ذلت     در  بگیریم

قطبِ نامردی

سرِ مرزِ جنوبی چون وچند است

شمالِ   زندگی  در   قیدِ بند است

غبارِ  قطبِ   نامردی   ز هرسو

برایِ  مرگِ   هوشِ مابلند است

آوازِ نازِ

چه زیبا  رنگِ   بازِ همگرایی

نمایِ   لحظه سازِ    همگرایی

تماشایی    بود هنگامِ    پرواز

پرِ   آوازِ   نازِ      همگرایی

همسایه داری

سخن از برکتِ همسایه داری است

صدایِ انفجارهرگوشه ساری است

به هرسوخوشه خوشه بمبُ  نفرت

نثارِ کوچه هایِ بی  قراری  است

ارغوانِ گریه

ازانرو   دشتِ چشمِ مابهاری است

که هرسوارغوانِ گریه جاری است

تمامِ    هســــت  و  بود ناله  ای ما

ز خیراتِ   سرِهمسایه داری است

............

 

نورالله وثوقhttp://norollahwosuq.blogfa.com/

چهار شنبه   1389/2/1