رُستم

 

اسیر

اسیـــــر دست  صد  نامرد تا کی

بـرای  زنـدگی  دلســـــرد تا کی

به دست خویش خود را میزنیم چوب

ندانم  میکشیم  این  درد  تا کی

 

وکیل

یکی تگ دیگرش تگمار گشته

یکی جنگی  یکی  آزار گشته

بود  نامش وکیل  حفظ  قانون

ندارد سر ولی سردار  گشته

 

پارلمان

بهم یکجا  شدند  صد یار نانی

که باشند مردمانرا یار و بانی

ولی گند همه  بیرون   برآمد

امان از جنگ گرم پارلمانی

 

چاقو

عجب چاقو برایت دسته  کردند

ترا با اجنبی وابسطه  کـــــردند

چنان با خویش جنگیدی که آخر

توان ات را گرفتند خسته کردند

 

ویرانه

ترا آخــــر نمـــودند  دسته ـ دسته

روانت را به قوم و خـــویش بسته

از آنرو هر چه داری در بساط ات

بود  ویرانه و درهــــم   شکـــسته

 

مسلمانی

خدا را لحظه ی با خود بیندیش

مسلمانی  اگــــر باشد ترا کیش

فضیلت در میان سینه ی  تست

نه ظاهر کردن عمامه و ریش

 

رُستم

چو بین ما زبان مـــــشترک   نیست

شده عمری که از رُستم درک نیست

گمــــــانم کوچ کـــــرده جای دیگر!!

و گویی او ازین ایل و ختک نیست

 

کاروان

چرا پای خر ات وامانده درگل

نمیدانی تو فرق حـــق و باطل

ز راه کاروان بیـــــراهه رفتن

کجا منزل ترا میگردد حاصل

 

دیدگاه

یکی با ذره بین بیند جهــــــان را

یکی با دوربین بیند جهـــــــان را

یکی هم عینکی دودی به چشمش

همه عمرش غمین بیند جهان  را

 

نعمت الله ترکانی

14 سپتمبر 20011