هوا سرد شده می رفت، خشکه خنک اثرش را مثل هر سال بر هر جا و بر هر کس داشت. ترس از فصل چهارم سال مثل زمستانهای دیگر به دلها رخنه کرده بود. گپ از چله کلان و درازای تاریکی شب بود.

درازای شب خوشی های هوس بار سرخی لب یار، نوازش شراره گل روی عاشق و معشوق در دل دلداده گان را در پی داشت. دلها شب را همراه با تاریکی هایش مهمان آرزوهای عاشقانه می نمودند. اما هر سال درازای تاریکی شب غصه می آورد. نفرت از تاریکی اوج می گرفت. اینکار کار هر ساله بود. اما با آنهم عمق دید و نظر های دور اندیشانه ترجیح روشنی بر تاریکی را گرامی می شمردند. روشنایی را به فال نیک علیه تاریکی و دفع ترس از سیاهی های شب می گرفتند. نحس بودن سیاهی و تاریکی، صحنه جنگ میان روشنایی و تاریکی بود. تاریکی را روشنایی می زدود. آدمها هر کدام به انتظار کار و حاصل زود دمیدن شفق صبح وغلبه بر تاریکی شب، به زدودن نحس تاریکی و سیاهی شب دل تسلی می دادند.