مُهر ِ تکفیر

نعمت الله مختارزاده 14 اکتبر2008شهراسن آلمان

بـنــده یک شــاعــر ِ بی نــام و نشان

که نـه وبسیت و  نـه مبسیت مراست

نـــه کـتـــابی و نـــه ، مجموعۀ شعر

کـه فـــرستم بـه شما ، آنچـه سزاست

صادق  و ســـاده و صافـــم  به خــدا

کـــه ز تـزویــر ، مـــرا راه جداست

نــه لــباسـش بــه تــن ِ خــود کـــردم

نــه  ،  گــذارم  که به جان ِ رفقاست

آن لــباسیست  ، پـُـــر از ریب و ریا

در خور و شان ِ همه شیخ ِ دغــاست

نــــه  بـــه انــدام و ،  تن ِ مـا  زیـبـد

نــه سـزاوار ِ قــــد ِ ســـرو ِ شماست

نـقـــدکــی  نـــرم  ،  رقــم  مــیـدارم

کمکی گـــرم و بــه دلهـا چو دواست

کــار و بــاری  بـــه کسی نیست مرا

جـز کسانیکه  روان ،  راۀ خطـاست

هـمــوطــن  ،  دربـــــدر  و  ، آواره

زانکه بدبختی  ز ،  جهــل ِ علماست

علمـــا  بسکــــه سـیاسی شــــده انـــد

کـُل سیاست  بــه بغـل جیب ِ ملاست

بسکه از دین ، تجــــارت کــــردنـــد

دین ِ بیچاره ، کنون  پا به هــــواست

نقــدی انشــا  شـــدی از خــــامۀ من

همه گفتند کـــه چون است و چراست

مـیـتـــوانـی  بـــه  هــــمه بـنـویـسـی

گـر بـه ( ارشـاد) نویسی نه روانست

زانکــــه ( ارشــاد ) ،  شهادت دادی

ورنه میدیدی کـــه گردش به هواست

همگی  گنگــه و کـورنــد و ، کر اند

بسکه ترسی به دل از مُـهـر ِ ملاست

خــفــه کـــردنـــد  ،  صـدایـم  به گلو

مهر تکـفـیر، خوشا ، فخر و  سزاست

کمکی حاشــــیه رفـــتم   ،  به خــــدا

دل ِ بی پیر ِ مــــرا  ، دست ِ سخاست

آدرس ِ شخصی یی من ، خواهی اگر

بنویسش ، به تو گویم کــــه کجـاست

عشق ،  شهر است و  محبت ، وطنم

کـــوچـــۀ دل  ،  وَ خـیابـان ِ وفـاست

گــــــر بخــــواهی کـــه بخوانی اثرم

افگ  ،  آزاد  ،  دت  و کام ، نماست

میتوانی کـــــــه دهــی نمــــرۀ مـــن

بـه دل ِ هــــر کـــه اگر جـای بماست

صفر و صفر و چل و نه ، دوصد و یک

پنج و سه ،هشت 0 شش و سه ، هشت بجاست

بیش ازین نیست ز « نعمت » سخنی

ا ُذ ُنِّ  واعــــیه  امـــــروز کی راست