دست ِ امید

نعمت الله مختارزاده 18 سپتمبر  شهر ِ اسن ِآلمان

بــه بـــاغ ِ خاطـــره ام  ،  ناگهــان گلی رویید

جهــان ِ عشق  بــه رویم  چــو غنچه ها خندید

خـــــزان ِ عـــمر ِ مـــرا ، ناگهان بهاران کرد

نـویـــد ِ زنـــــدگی و ،  زنـــده مانـدنـم بـخشید

جهـــان ، جـهـان ِ دگر ، روز ، روزگار ِ دگر

تـــن ِ علـیــل ِ مـــرا ،  روح ِ جــاودانــه دمـید

زلال ِ کــوثــر ِعشـق ، از کـف ِ الاهـۀ شـعــر

خــمارش از ازلــــم ، تـا ابـــد  ز سـر نـَپـَـرید

کمان ِ قامت ِ خم گشته ام ، شــدی چــون سرو

نسـیـم ِ صبح ِ وصالش  ،  چـه شاعـرانه وزید

جهــــان معطــر و ،  عالــم هـــمه مـعـنبر شد

بــه کام ِ تـشـنـۀ هجران ، شراب ِ وصل چکید

حـدیـث و آیــۀ وحـدت   ،  ز هـر طرف نازل

صراط و جنت و دوزخ ، ز رخ حـجـاب درید

دگـر نـه بیم ِ جهـنـم ، نه شوق ِ حـور و بهشت

چــرا کـه دست ِ امیدم  ،  بـه زلف ِ  یار رسید

ولی دریغ که میراث ِ جهــل و کـیـنـه و بُغض

چـه ظالـمه  ز ما بـرگ و  بار و  ریـشه بُـرید

بسان ِ گــرگ و پلنگ و ، شغال و چون کفتار

مکـیـده خـون ِ دل و ، پـاره کـرده سـیـنه جوید

گهی بــه جــور و جفا و ،  گهی به ظلم و ستم

گهی چـو زنگی و  گاهی چـو کبچه  مار گزید

چه ضرب ِ نیش و چه تـُند ِ زبان و تلخ ِ سخن

ز جام و ساغـــر ِ بـیــداد ِ ایــن زمــانــه چشید

دلم به شوری یی دست و ، به بخت ِ بـد سوزد

نکِـشته دانـه  ،   ثمــر مفت و رایگان  سوزید

به چشم و گوش و زبان نیست  کار ِ ما «نعمت»

کـه دیــد و گفت و شنید و ، به هرکه دل بازید