مولانا کبیر (فرخاری) ونکوور کانادا

زحــرف دل چــو بـگـشایم دهن را     به پــرواز آورم مــرغ سخـن  را

به گوش گل برم گوشواره از شعر     ز شــادی وا کــند  درز یخـن  را

غــزل را چـون گـهرمی بخشم آیین     گــزنـید شـیوه ی طـرز کهن  را

کـشد رخــش سفــر تا چــرخ انجـم     به وجد ارد غرور مرد و زن را

ز زیـب و فــر چـمن پیــرایه گــیرد    کــند مشاطــه زلــف یاسمــن  را

به لطف ، ار باد  انگــلــیون کــشاید    به رقـص ارد غــزالان خـطن را

ز مهــد غنچه تا بــیرون شـود گـل     دهــد بر طـفل گـل شبنبم لـبن را

لبــاس عیــد می پــوشــد درخــتان     بخـود گیـرد زمـین فرش پرن را

حــریــف من نسیم صبح و گاهیست    بـرد بـر باد زلــف پر شکــن را

ز شیــرین تلــخ شـد چون کام فرهاد    نیـابـد شـادی هرگـز کـوهکن را

کـند   پر دخـــتر   رز جـام  و مــینا    ببخشم هرچه خواهد ذو المنن را

بــهار مــن ندارد  بـرگ  و  بــاری    ز جنگ افسرده می بینم وطن را

پدر از فـرط  فــقـر و نـا تـوانــــــی     نهــد بر خــاک طــفل بی کفن را

خـــدیو قـــــــدرت  ناجـــور میــهن    ز بــن  آورده  انــبار  لـجــن را

به(فرخاری) بگو (فضل) ادب سنج

بـشـوی  از دل  غـبار سـو, ظن را