ساقیِ سیاست

خودروِ  بیگانه

به پنداری که مردانِ رشیدیم

اتوبانِ     جدایی را   کشیدیم

سوار   خودروِ بیگانه گشتیم

بلاها را به جانِ خودخریدیم

ناسپاسی

اگر یکباره  هاسی  گشته دلبر

اسیرِ   ناسپاسی    گشته  دلبر

جهان  را کرده هروینی نازش

بُتِ   دیموکراسی  گشته  دلبر

فصلِ جدایی

زبس فصلِ  جدایی  نازِ ناز است

شبِ وصلِ جنایت ها  دراز  است

خودی رادَر زهر سو گشته  بسته

ولی برروی هرچه غیره بازاست

درهایِ بسته

چه گردی رویِ احساسم  نشسته

که بینم  چهره  ها را زاروخسته

به هرسویی که  دل پامی  گذارد

نمی یابد  به  جز در هایِ  بسته

ساقیِ سیاست

اگرچه  بویِ پستی  کرده  مستت

شده   نشَّـه  سرِ   قدرت  پرستت

ولی  ترسم    که ساقیِ   سیاست

بریزد آبِ سردی   رویِ دستت

حریفِ   مُرداب

برایِ   مـردگی   آبه   دلِ  تو

حریفِ  هرچه  مُردابه  دلِ تو

گرفته از    گلویِ    زندگانی

مگر همدستِ  ارعابه  دلِ تو

بلایِ جان

که می گویدبهاری گشته این دل

تگرگِ  شرمساری گشته این دل

شده   همدستِ    نامردی   پاییز

بلایِ جانِ   یاری گشته این دل

کشتیِ تجاری

فراریِ   فراری گشته  این دل

نمادِ  بی  قراری گشته این  دل

سوارش چینِ دردِ هرچه آهست

که کشتیِ تجاری گشته این دل

سلولِ غربت

منم     فـریادِ  خاموشِ  رهایی

ز  چنگِ   ناجــوانیِ     جدایی

فسردم    درسلولِ  تنگِ غربت

کجایی    ای ضمیرِ     آشنایی

نسلِ تبعیدی

چه از  نوروز جمشیدی بگویم

چسان ازسالِ خورشیدی بگویم

ندیدم جززسیاهی درهمه  عمر

که براین نسلِ  تبعیدی  بگویم

رنگ شادمانی

کنارِ  بحـرِ  دل  پهــــلو  گرفتم

به  رنگ  شادمانی  خو  گرفتم

به  غیرازچشمِ  پاکِ مهرِ مردم

من ازهرچه که دیدم رو گرفتم

..........

نورالله   وثو ق

http://norollahwosuq.blogfa.com/

سه شنبه:   1389/2/14