افغان موج   
تا بتن جان است دارم شوق دامانت وطن
منزل ومأوای من آن کوهســــــارانت وطن
عمری شد افتاده ام من دوراز آغوش تو
ای فدای آب صافِ چشمه سارانت وطن
مثل شه، در مُلک غربت زندگانی میکنم
لیک محتاجم به خاکِ آن دیــــارانت وطن
همچوجنت هرچه خواهم است مُیَسَــر ولی
نیست آندولت که حاصل میکنم زآنت وطن
جان من بــــرلب رسیـــد از اینهمـــه آوارگی
باز کن در، تا که سازم سر به قربانت وطن
زیب و زینت شأن و شوکت راحت و جاه و جلال
جزنمایش نیست بـــــر این طفل نـــــادانت وطن
سایۀ بید و سمن سوزنده تر باشد مرا
از هوایی گرم سه ماه تموزانت وطن
آشیان مـــادر و بـــابـــا و اجـــــدادم تــــــویی
کی توان بیگانه شــد از خاک دامانت وطن
ای وطن «واهِب» به دل دارد امید آنکه تا
روزی برگردد، نماید بوســـــــه بارانت وطن
 
 
 صالحه واهب واصل