یاد مادر

بیـــــاد  آنکــه  مـــرا جـــلوه ی  بهــــاران  داد

چو شاخه ی گلـسرخی  به  دست  یاران    داد

اگـــر چه  بود  بهـــایم  گیاه  هـــرزه ی  دشت

طــراوتی ز  بهــشت  ام  چگـــونه  آسان   داد

نشست  در دل  مـــن  جـــاودانه  چهره ی  او

ز نـــور معـــرفت ام  جــلوه  هـای  ایمان  داد

نهـــاد حـــرف محبــت بـــه مصرع غــزل  ام

شکــــوه عـشق به همــنوع  من  فــراوان  داد

فــــدای  همـت مادر  که خلقت از  تن  اوسـت

به مُلـــک عالــم و عاقــــل و مرد میـدان  داد

زمیـــن نبــود و زمان هیچ و مختصــر همگی

خدا  فـــرشـته ی  آورد  و نامـش  انسان  داد

نعمت الله ترکانی