طلوع مهــــر

پس از غــروب نمودم چه عاشقانه طلوع

به چشم جمـــله حسودان این زمانه طلوع

چـو روز رهـرو شاد ام  به منزل مقصود

به طالــع غـــم عـــابر کــنم  شبانه طلوع

فـزون شد از حد و انـدازه درد خاطره ها

کـنم به قا لـب صد قــصه و فسانـه طلوع

فــدای بانــوی مـهــر و وفـای شهـــر دلم

که در حریر غزل میکند به خــانه طلوع

غـلام هـمـت آن دست هـای  پر مـهـرات

صفای قلب تــرا خـواندم  یگانــه طـلوع

نعمت الله ترکانی

28.01.2008

 

توفـــان خـزان

دردی که رســد مـــا را، با هـیــچ مپــــندارش

خـــواهی چــو دمی ناید، در قـــلب تـو آزارش

امــروز مــنم تنهـــا افــــتاده بــه درد وغـــــم

هــر کــس به تـمنایی رفــته است پی کـــارش

ایــن رســم نمــــیدانم،  یکــباره چــسان آمد!!

که اینگونه طبیبان نیست غمخوار به بیمارش

شـــاید که تـو میـــدانی این قصـه ی  بازاری

حــراج طــلا آمـــد کــس نیست خـریــدارش

فــــریاد و فغــــان دارند اهــــــل نظـر  دنیـا

بیــــمایه شـــده قـــاضی، احکامش و آثـارش

در خــانه ی حــق خــواند فتـــوی جعـلکاری

پــوشیــده  نگه دارد حــــق را زیر دستـارش

در باغ  ارم  پیچـــد توفـــان خـزان  امــروز

بشکستـه درخت سیب  برگش و همـه بـارش

نعمت الله ترکانی

18.02.2008

 

غلط...

نوشته لوحــــه ی  تقــدیر مـن، زمانه غلـط

اسیـر دسـت  تو صیاد ام ایـن بهــانه، غلـط

دل شکســـتۀ ما  نیست چــاره اش  پیــوند

امیـد وصل غــلط  حـــرف عاشقــانه غلـط

به شام غــمزده چــون ابر تیــره را مانـــم

که میــرسد به فضـــای دلـــم شبــانه غلـط

کسی نگفت  خطر را به گوش من  روزی

که در هجــوم  یک افعـــیست آشیانه غلـط

رهیست سوی بیابان و دیگرش سوی شهر

کشیـــــده انـد اشـارت بـسوی خــانه غلــط

مــنم اسیر و قـــفس را به نام من خـواندنـد

نصیب بلبــل شوریده، دام  و  دانـــه غلـط

نعمت الله ترکانی

22.2.2008

 

خسته شدم

ازیـن زمــین و ازیــن آسمان خسته شدم

و از شکســت دل عاشقــــان خـسته شدم

مرا بگیـر و به سوزان به شعلۀ خشم ات

که از دورویی خــلق جهـــان خسته شدم

چمن فسرده و از و برگ و بار بی قسمت

ز ناروایی فـــصل خـــزان خســــته شدم

بریــده دست مرا دوست،  تـا بــه او دادم

ز مهــــربانی آن دوســـتان خســــته شدم

صـــدای تیشـــه فـــرهاد  انفجار غم است

به عشق مرده ام و از امـتحان خسته شدم

نگفــــته ام سخنــی امر قـــتل مـن دادنــد

من ازنتـــیجـۀ ایـــن گفــتمان خـسته شدم

نگشت رنگ معــانی به قــلب ها ظـــاهر

بــرای  این همــگی، از زبان خسته شدم

خــدای را نـفــسی باش بــرکـــت دل من

که ازمعــانی ســود و زیان خــــسته شدم

نرفت به کعبۀ مقصود و عمر من بگذشت

ز عـــزم رفــتن ایــن کاروان خــسته شدم

نعمت الله ترکانی

23.2.2008