په هېواد کې مو چې شپه او ورځ مـاتم وي!     نو به څه شوق د وصال او د صنم وي؟

په وطن چې اور بل شوی، دود جګـــیـږي      چې بې غمه ناست وي، کله به آدم وي؟

پـــــه اوږو چـې د زامـــنو جـــنـازي  وړو      خود به جوړې ویالې، د سترګو نم وي!

بـیســـــواده چې حـــــاکـم، عـــالم ګــدا وی      دا وضعیت به نو د چـا په فکر سم وي؟

 چې چوکۍ په مـــیراٍثي ډول تقــسیــم شـی     اې ځوانانو دا حالات چـاته د زغـم وي؟

چې ملـــت پـــــه اتـفــاق قـــدم وانخـــــــلي       نـو په بــرخه به یې خــود، دایـم الم وي

 چې یې توان د ادارې د مــنصب نـــه وي     نــاپوهان بـه وي چې بیا ورتـه اړم وي؟

که (بــدلون) تــه لاس وا نه چوو مــلګــرو      (تــــداوم) به مو د ژوند تـر پایه غم وي

که مو بام پرې تکیه نه شي، ستون څه کړو     نــــړوو بې! کــه اول او کــه پنـځـم وي

که دا علم، صداقت معیار د سنج شي

(غفوري) به نـو له چانه کله کم وي؟

نورمحمد غفوري

۱۰ / ۱۲/ ۲۰۱۵