گلوگاهِ فضا

خطرپشتِ خطر

من وتو  تا  سفر درپیش داریم

خطر پشتِ  خطر  درپیش داریم

کمر را خم مکن کاندر  خمِ  راه

بسی  کوه و کمر در پیش داریم

فصلِ باور

زهرسو  راهِ   فردا گشته بسته

سرِ هرگردنه   دزدی   نشسته

مسافر میرود  بادستِ    خالی

بسو ی فصلِ باور  دل شکسته

اسبِ هوشِ

مسافر از چه رو  تمکین نکردی

علاجی   برکمیــنِ   کین  نکردی

به چنگِ   رهزنان  افتاده ی  زان

که اسبِ هوشِ خودرا زین نکردی

خنده آور

زدی   تاجِ   جفا  را تا که  بر سر

نیاورده   کس   از  کارِ تو سر در

صدایِ   های های   گریه ی  ما

شده   پیشِ   نگاهت     خنده آور

جشنِ آتش

لباسی ماتمی  در تن ضروری است

در ینجا  جشنِ آتش عیدِ زوری است

به   ما    شنبه  و  یکـــــشنبه   ندارد

که هرروزِوطن چارشنبه سوری است

گلوگاهِ فضا

چه  می بینی  میانِ  خون   شنا را

به پوشان   رویِ گند   آشنا    را

بگیر  ای   رهزنِ  همباورِ    من

سرِ   راهِ    گلوگاهِ     فضا    را

رفعِ رسوایی

شنو     شهکارِ     مشیِ  آ شنا را

صدور  منعِ   پخش   شعله ها  را

پیِ   تطهیرِ    رسوایی      یاران

گرفته   حلقِ   سیمایِ  صدا   را

پرسش برانگیز

به جانِ   مجمعِ   از  غصه  لبریز

زبس  دندانِ خود  را کرده ای تیز

بود  هر گامِ     اقدامِ      نگاهت

به هرجا  میروی  پرسش برانگیز

رونوشت

به باغِ تان نه برگی نه بری بود

تبرداری  به هر دور وبری بود

پیامِ    روشنِ   اندیشه ی    تان

زظلمت   رونوشتِ دیگری بود

سرسام

چه آرام  و چه  آرام و چه  آرام

تمامِ  پخـــته ها  راکرده ام  خام

چه میگردی به  گِــردِا گِردِ آتش

مکن خودرا الا ای ساده سرسام

ناکجا  آباد

نگاهِ    آب و گِل  فــریاد  گشته

که اینـــجا منــــزلِ  بیداد  گشته

ازین کوچه شجاعت کوچ کرده

فرارِ   ناکــــجا   آباد      گشته

نورالله وثوق

 

شنبه   - 15 -12- 1388