زندانِ آزادی

رسمِ قشنگِ

شود با رمزِ   مردی  پابگیریم؟!

خراج از نا  جــــوانیها   بگیریم

عجب رسمِ قشنگِ جاودانی است

که در  آغوشِ دلها  جا  بگیریم

سنگرِ سودا

اگر    آیینه ای   اندیشه  هاییم

وگر   با  صیقلِ   دل  آشناییم

چسان   باروتِ آتش پیشۀِ چند

چسان سنگِ سرِ راهِ  صفاییم

اسیرِ سیل

به سنگِ سود و سودا سینه ساییم

سفیرِ   سارقِ  صــلح و صفاییم

ولی غافل که درکابوسِ نیرنگ

اسیرِ    سیلِ   سرخِ  بیصـداییم

میدانِ ایمان

به هرسو آب وگل آ تش  گرفته

سراپا    متَّصل    آتش   گرفته

زبس  میدانِ ایمان گشته تاریک

هواپیمای    دل     آتش  گرفته

سیلِ رسوایی

به دشت ودر درایِ قال وقیل است

زهرسو سیلِ رسوایی گسیل است

ازین طوفان که سرما  کرده  برپا

قطارِ زندگی خارج ز ریل  است

قافِ قدرت

به قعر قافِ  قدرت گشته  جامان

ازین ظلمت که می سازدرها مان

پَرَد  رَنگ از رُخِ   ناباورِ   شب

اگر  روشن شود اندیشه  ها  مان

چشمِ بولَّر

به پندارِ نگارش گرچه شیریم

ازین    نام ونشانی تیرِ تیریم

نگاهی   کن  به چشمِ  بولَّرما

که  شیرِ  برفیِ  شهر اسیریم

زندانِ آزادی

سیاهی رابه هرسویی سفیریم

از اوّل  تا به آخرکج  مسیریم

الهی  سر دچار ما    نگردی

که در  زندانِ آزادی  اسیریم

انکارِاین کار

اسارت را چه خوش رعنا نوشتیم

به    خَّطِ    کوفی  دلها    نوشتیم

دگر  این  کار    انکاری    ندارد

کسی   اینجا   نبوده  ما   نوشتیم

دستِ بردگی

زهرسو  دیده را  محصورکردیم

عجب راهی   برامان جورکردیم

قد   شمــشادِ   آزادیِ    خود  را

به دستِ   بردگی  درگورکردیم

چارسویِ  گلها

اگرچه مردی ازچشمت نهان است

ولو  احساسِ  تو   نامهربان  است

سر  چارسویِ    گـــلزارِ   محبت

دلِ  تنگم    شهیدِ   قهرمان است

۱۳۸۸/۱۱/۱۲

نورالله وثوق

http://norollahwosuq.blogfa.com/