تاجر ِدین

نعمت الله مختارزاده 26جنوری 2009 شهر ِاسن  آلمان

شــــعر آیـیـنـه یی از فـضل ِ خداست

مظهــــر و جلــــوۀ  پاکی و صفاست

ز دروغ و زگـژیهــــاست  ،  به دور

راست می بـیـنـد و ، مـیـگوید راست

دشـــمـنـی هـیـچ نــدارد بــــــه  کسی

نه طرفـدار ، بـه شاه  و ، نـه گداست

غِل و غش گر به دل و یا کــه به سر

خوب و بــد ، جمـلـه در آنجا پیداست

لـَکه  از  صـورت و ، داغ از سیرت

ز صداقت ،  هـمه  را زود ، نـماست

نــقــد بـــر پــیرن  و تـنـبـان و چـپـن

یا که بر ریش و بـه پشم و به عباست

یا کــــه بـــر  کاسب و بر تاجــر دین

یا که بر شیخ و چلی و بـه مــــلاست

یا کـــه بـــر تاجـــــره و طــالـــبه یی

که مریض است وهمی عقده گشاست

پاچــــه گیرست و، بســـی شـــر انداز

پی یی تکـفــیر ِ عـــزیـزان کوشاست

فـــرقی قـــایـــل شــــده بــین ِ علـــما

با کفــایت  ،  هـمــه در بیت خداست

بــره  را  داده  بـــه چنگـــال ِ پلــنگ

کــــه ادا کـــردن ِ  قــرض ِ بـابـاست

وقت ِ قـــربانی یی فکــر است و قــلم

عــید ِ اَضحی ، نه عــیـد ِ اُضحا ست

همچـنان نـقـد  بـه مـارشال  و وزیــر

بــــه وکیـــلان و  ، رئیس ِ شوراست

تا جهـــان  ، یکسره  از فسق و فسـاد

پاک و پاکیزه  و  از مکـر ،  زداست

ای شـــما  ،  حامــل  دســــتار و عبا

ترسی ، از خالق و از روز ِ جزاست

ای شـــما  ،   کرگس و زاغ و زغـنا

لاشخوری پس ازین ، شرم و حیاست

ای شــما  ، ببر و پلنگ  و چو شغال

لعنت ِ حق ، به شما ،  خوب سزاست

هـــرچــه بــدبـخـتـی ، در عـالم بینی

هــمـه  از کــج نگـری های  شماست

ای فضولک ! تـــو مشو قهــــر زمـن

که نما ، نقش ِ تو ، در شعر چراست

گــر تـــرا نیست  بــه دل ریب و ریا

از چه قهــری و ، چـرا  شور بپاست

ابتــــدا ، رفــــته کـــمی درس بخوان

زانکـه عِـرفان ، ز عُـرفـان  سواست

مــعــنی یــی واژۀ عُـــرفـــان  بـِـدان

فــرقش از جـرمــنی ، تا امـریکاست

دزد ِ انـــدیــشه کـــه از حکــمـتـیــار

سرقتی کـــرده که این  ،  گفتۀ ماست

شعـــر و عِــرفـان و محک بـازی ها

حـرف ِ گلـبـدیـن و ، بعـدا ً ز شماست

لـیـک آن عـیـنک و نیکتایی و ریش

به شـــما کهنه گــرایان ، نــه سزاست

مـقصد ِ ما  ،  نــــه هــمـه ریش بــود

ریش و پشمی  که  همی شیطانزاست

گهی زرد است و گهی سرخ ، زمکر

دامـی بـنـهـــــاده  و ،  مالیده حناست

یــا هــمان  پــیرن و تـنـبان کـه همی

بســـته و بـاز ،  بــه دستِ دگــراست

لـُنگــی  و  مُنگــی و  پـیـزار و چپن

مــرکــز فسـق و فساد ست و جفاست

لیک بــــر ریــش ِ صداقـت بـه خــدا

احـتــرامـات ِ بــسی لا تـُـحصی ست

به من  ای طالبه گک ، خورده مگیر

هـــدفــم چـادر ِ مکر است و دغاست

ظاهــــــراً  طــاهـــر و امـا  ،  باطن

مــرکــــز فــسق و فسـاد و فحشاست

لــیـک ، بـــر چـــادر ِ تـقـدیـس مــرا

حُـــرمـت و  مـنـزلـت ِ خیلی بجاست

گــــر شـــوی منکــر و گویی کـه نیم

از چه رو ، نقد ِ تو  بر جانب ِ ماست

شــعر  ِشاعــــر ، نظــر ِ کم  مـَنـِگـَر

کــه بــــــه الـــــهام ، زبانش گویاست

حـیـف  از پوچی یی مغــــز ِ جـُهــلا

هــمـه بیمعـنی و ،  از باد ِ هــــواست

لیــــک نـــــزد ِ عُـــقـــــلا و فــُضـلا

شعـر ، نوریست که از سوی خداست

طـــعنه هـــــا گـــــر دهـــدم ، ناخلـفی

که چنین شعر ، ضد ِ ریش و عباست

نشنوم عـو عـو  و  نـه عـر عـر ِ شان

که مریضند و علاجش  ، بـه خداست

بــه خــــداونــد  ،  ســپارم  ، همه را

که صبر ،  زیور ِ الـمـاس و طلاست

آنچه را « نعمت» از اخلاص  سرود

بـپـذیرش  که بــــه هـــر درد دواست

گر فضولی  دِگـه تکرار شدی

به خدا محشری  با شعر به پاست