دشمن ما

این   روز  ها   فـــــرشته    بلا  مــیشود   هـمه

هر  نطـــفه ای  حلال   خطـــا   میشـــود   همـه

آنکـــو  هـــزار   قافله   ای   زر  متاع    اوست

دستی   دراز   کـــرده   گــدا   میـــشود  هـمـــه

هـــر  ناروا   به  مذهــــب  و هر  طــرح  نابکار

قانـــون  مُلــک  گشـــته   روا   میـــشود   هـمه

زهری   که   قطــره  اش   جهـانرا   تــباه   کند

بهــــر  عـــــلاج    درد،   دوا    میشود   همـه

زاهد که غرق  ذکــر و ثنا  گویی  خلقـت است

انکار  خــــویش   کــرده، خــدا  میشـــود  همه

ای  یار  ای  عـــزیزترین   شعـــر    زندگــــی

دیدی  که  دوست  دشـــمن  ما   میــشود  همه

نعمت الله ترکانی

۲۲ جوزای ۱۳۸۸

غزل

ساقی    بریـز  باده   که  فصـــــل   بهــار   رفت

از دل  امیـــد  وصلت و صبــر و  قـــرار   رفت

هر لاله ای  که ســر زد و رنگی بخــود  گــرفت

از ســـــردی  زمـــانه  دل  داغــــــــدار    رفت

ما   بوته  هــای  تشــــنه  ای  باران   ندیده   ایم

خــــونابه  جـــای   آب  دریـن  جــویبـــار  رفت

در  خـــــیل   بلبـــلان  چمــــــن   آفتـی    رسید

صد هـــا شکار  پنجه ای  مرگ  و هـزار  رفت

ما را   سرشته   اند،   گل  ماسـت  از  شـــراب

ایـن آب  تلــخ  به  هــر  رگ  ما  بار  بار  رفت

نعمت الله ترکانی

۱۶ جوزا ۱۳۸۸

غزل

آئینــه   ای   مـــقابل   آئیــــنه   ساختم

یکــــدم  میان   آئینه   خود  را  شناختم

وارونه  بود  هر چه  در  ابعاد  ظاهرم

از شرم مثل   موم  به  گرمی   گداختم

گفتم که در فضای مجازی جوان  شوم

باری  قمـــار  بود  من  آنرا   بباختـــم

شرمنده شد روان من از اینهمه  دروغ

آهنگ  غم  به  زندگی   خـود   نواختم

گُم بود در میانه  خط  صــاحبان  حُسن

آنرا  مـیان  هـــر خــــط  بیگانه  یافتم

نعمت الله ترکانی

۱۷ جوزای ۱۳۸۸