سپاۀ ادب

نعمت الله مختارزاده 08\04\2009شهر اسن آلمان

ای هـموطن بخیز و ، خــــِرَد را شـعار کن

انـدیـــشه کـــرده ،  راۀ نــوی اخـتــیار کن

حـرف ِ دروغ ِ طـــالب و از رهــبران ِمفت

نـشـنـیـده کار ِ خـــویش به منطق عیار کن

بر ناعـقین ِ تـاجـر و بقـال ِ دیــن فــــروش

نفـــرین فـرست و ، لعنت ِ حـق را نثار کن

از چنگ ِ پاچــه گیر و گــریبان دران ِ دهر

تــا مـیتــــوانی زود گــریـز و ،  فــرار کن

خـود جـستجــو نمــــوده بــرو راۀ مستقیم

نــــه پــیــروی ز چادر و ، لـُنگیِّ  غار کن

از کـــرگســان ِ لاشــــه خـــور ِ زادۀ خطــا

روز ِ هــــزار شکـــوه بــــه پـروردگار کن

آن ( گـُلـبَـدِّیـن ِ ) جـــانی و راکـتـپـران  را

با ِاشک و آه ِ بیــوه زنان ، سر به دار کن

بــر خائـن ِ ســتمگـر و خونخوار ِ بدکـُنِشِ

شـــعری سرا و  ریشک ِ او ،  تار تار کن

در انتخـــاب ِ کـــرسی یی جمهـوریی وطن

غـَور و مُـداقــه  هــــای  بسی  بیشمار کن

کرزی! دگــــر بس است به مادر وطن جفا

ترس از خــــدا و ، بیمی ز روز ِ شمار کن

تنهــــــا یگـانــه راۀ نجـــاتسـت  ،  مر تـرا

شــــرم و حــــیا نمـوده بــرو ، انـتـهار کن

گــــر ذره یی شــهــامت و غـــیرت بُوَد ترا

بــــا بـــانـــــدِ مــافـیــا و بــــرادر فـرار کن

یارب ، بـــه ذات ِ پاک و، بـه پروردگاریت

صلح و صـــفـا  ،  به میهن ِ ما برقرار کن

هـــر آنکه است ، لایق و شایسته  تر ز کل

جمهـــور ِ ناس سازَش و ،  تدبیر ِ کار کن

تا ریشــه کن شود زجهان جنگ و دشمنی

آیــات ِ صلـح و وحـدت ِ خــــود آشکار کن

گبر و یهــود و هـــندو و ترسا  و این و آن

کل را بــــه صُـقع ِ واحـد ِخود در قطار کن

افغــــــان ســتــان ِ میهــــن ِ ویرانــــۀ مـرا

رشک ِ  تمام ِ کشور و، شــــهر و دیـار کن

آید اگر  جناب ِ (  بشردوست  )  در مــیان

یارب !  موفـقش به چنین کــــار و بار کن

الحـــق کــــه از میانۀ مـــردم ، کشیده  سر

عـــــزم ِ مـتـیـن و راســـخ ِ او پـایــدار کن

فعـــــلا ً چــو او مُدبّری نـبــود مـیـان ِ مــا

او را حفــاظـــت از شــرِّ  اژدار و مـار کن

زیرا که اوست ، خادم و فرزنــــد ِ راستین

بدخـواه ِ او هـــر آنکـه  بود ، شرمسار کن

صد پـــاره گشته سـینۀ مادروطــن  ،  ورا

مــرهــمگــــزار ِ  زخـم ِ دل ِ بـیـقــــرار کن

فــــرزنـد ِ راستین ِ وطن ، بایـــد این  چنین

ای ملـــت ِ غــیـور ،  بــه او افـتخــــار کن

از بنز و منز صرف ِ نظر ، رََو پــــیاده کار

دفــتر ،  بــه زیـــــر ِ خـیمۀ پـُر افتخار کن

بگذر ز باغ و  ، خانــۀ  چون قصر ِ دلکشا

مسکـــن بـــه کنج ِ پــارکک ِ  زرنگـار کن

ترک ِ محــافظین و سگ و بادیگــــارد هــا

مـــردانــــه از میانــــۀ مـــردم  ، گـُذار کن

یارب ! تو حفظ کـــرده ، مـوفــق بـِدارَدَش

تـصـمـیـم ِ قــاطـــعــــانــــۀ او اســتوار کن

اینست راد مردیکــــه ما را ضرورت است

درد و بــــلاش ،  بر سر ِ هر بی وقــار کن

ای همــوطن ! بخیز  ،  کـه میهن تباه  شـد

از  نقــــد ِ  نظم  و نثر ، ســــلاحی تیار کن

با لشکـر و سپاه ِ ادب ، حمله ور بـه پیش

فتــــح ِ مـــــدیــنــۀ  دل ِ اغــــیار و یار کن

هـــر رهبری کـه مفسد و جنگ آفر و  شریر

مشتی بـه پوز و ، بر دهنش ، وار وار  کن

بـــر مُحسنی و کــرزی و قانون ِ  زن  ستیز

لعنـت فرست و تـُف به  چنین  کار و بار کن

این قرن ِ بیست و یک ، که تساویِّ مرد و زن

اشـــــرار را  ز عصرِ حجــر ،  بر کنار کن

زن چون گل است و مرد ، چو بلبل به دور ِ او

پس ، نغمه  های  وحدت ِ عـــالم ، شعار کن

از طـــالبان ِ دهشت  و ، از عالــمان ِ جهـل

صابــون پـــز و ، ز کاسبی اش  احتکار کن

اینها کـه جملــه مفسد  و بی  دین  و بی  خدا

بینی ِ یی شانرا  بـه دُم ِ  خـــر ،  مَهــار  کن

ای وا ،  ز زن ستیزی و شلاق و حکم ِشرع

قانون ِ وحشــیانـــه و « دِینش » نـَظار کن

دیــدی صدا و ضربــــۀ  شــــــلاق ِ ناکسان

بــــر هـفــــده سالـــه دخترک ِ روزگـار کن

در پیش ِ چشم ِعــام ، فــتـــاده بروی خاک

ســنگ ِ دل آب و، پــردۀ جان ، پار پار کن

فـــــریـــاد و ، آه و، نالــۀ او سوزدم جگر

کــــر دین بُود چنین ، ازو ننگ و عـار کن

جمعی که میگـَه دین وسیاست،  شود  یکی

این ناقصان ِ عقــلـَه  سر   خــــر سوار کن

ترسم رســـد زمانی کــــه گویند ، هندوان ،

باید کــــه خـتـنـه گشته و ، تـرک ِ دیار کن

زیـن دُم بریــده ها نبود ، شک ، برادران !

حتا اگــــر بـه خــواهـر و مـادر فـــشار کن

این طایفه چو قــوم ِ عـَنـُود اند و عنکبوت

هـشـیــار بـاش و بـر گپ ِ من اعـتـبـار کن

گـــر پـرده اش دری ، بـِتـَنـَد پــــردۀ دگــــر

یعنی کــــه احـتـیـــاط  ،  زمـــلای هـار کن

«نعمت»! نوای عشق و محبت شنید  نیست

تـــرک ِ حـــدیـث و آیــــــۀ ناپـایــــــدار کن