غزل

باور نمیکنی!... که دل  من  شکسته  است

بخــتم بدست یکشب  تاریک  بســـته  است

ای دوست شــاخه های  گُُلم را عــزیز دار

عــطر هزارخاطــره در آن نشسته   است

دلتـــنگی ام  بخـــاطر انــدوه   و  آه تست

آرامی ات به این دل غمگین خجُسته است

شعری که گفـته ام همه رنــگ خیال تست

این دل زرنگ های  تعارف گُسسته  است

همسایه ایم  و مـن نشنـــیدم  صــــدای  تو

دیــوارها ز دست جـدایی چه خسته  است

آری غــزل همیــشه مـــرا  درد مــیدهـــد

غم ها  به باغ خاطر من  دسته دسته است

باور نمیـــکنی که  دل ام  را ربــوده  ای

این تیر از کمان، به دست تو ُرسته  است

نعمت الله ترکانی

15.11.2008

 

غزل

چون تـــیر از میانۀ قلبـــم عبـــــور کن

طــرح غــروب زندگی ام مـــرور کن

راهی که مـیروی خطر انتحـــار نیست

دلهـره هــای واهی خود را تو دور کن

از  انفجار بغض تو مهــتاب در گرفت

شب را میان بستر یک صبح  گور کن

فـــردا نمیــشود به صلیـــبم کشی  برو

آشــوب در تمامی شهــرم  ضرور کن

تا کی به فکر تخت سلیمان نشسته  ای

یک لحظه همتی چو دل تنگ مور کن

***

دنیـــا بکام عـــاشق  نادان نمیـــــشود

ترک فریب،  نخوت کبر وغــرور کن

نعمت الله ترکانی

20 دسمبر 2007