در کمینگاه ی اهریمن

نه گـــر از شــور فــریادم، غریــــوی در زمــین اُفتد

چه ســود از نــاله ام، گر لــرزه در چـــرخ برین اُفتد

نه گـــرد ِ خویشتن گــردد، نه بر خورشید گردونگرد

اگـــر یــــک ذره از بار غـــــم دل بر زمــــــــین  اُفتد

من آن پـــرورده ی دردم که بی دردیست مرگ  من

خوشا، گر بار غــم، بر دوش جانم بیش از این  اُفتد

بدین نــوبت که  اهـــریمن به نام  پاک یـــزدان  زد

شگفتـــا، گر نه صد هـــا رخنه در ارکان دیــن  اُفتد

خدای آسمانهــــا را چه فــــخر، ار در زمیــــــن  او

شیاطین را به کف سر رشته ی حبل المتین  اُفتد

نگــــردد همچو زنبور عسل شهــــد آفرین  هرگــز

مگــــس صـــد بار اگــــر در مـــرتبان انگبین  اُفتد !

درود آتشینــــم  را  به قـــــربانگاه ی  مــــــردان بر

گـــذارت  ای صبـــا، گــــر جانب  کابــــل زمین اُفتد

در آن گلشن که  هر نخلش مسیحای  دگر  بودی

کنــــون در هـــر قدم، اهــــریمنت  اندر  کمین اُفتد

در آنـــجا، کز شمیم گل، نسیمش سرگران  بودی

کنـــون از هـــر طرف خمــــپاره هـــای آتشین اُفتد

ز « بالای حصار » و باره ی « دارالامان » هر شب

پیــــاپی دست و پا و سینـــه و سر بر زمیـــن اُفتد

زنان سنگسار می گردند و مردان طعمه ی « راکت »

ستونهـــا، سقفـــهــــا بر کـــودکان  نازنیــــن اُفتد

زنان را در مـــــلای عـــام، بر شـــلاق مــی  بندند

چنــان کز حـــول ِ آن، از رحـم هـر مادر جنین اُفتد

اگـــر حال زن افغـــان به شهـــــر اندر چنین باشد

کی میـــداند، چه هـــا بر دختـــر صحـرا گزین اُفتد

کی می داند، که فـــردا باز « بمب » آتش افروزی

به جــــای نان به دامـــان گـــدای ره نشیـــن اُفتد

که می داند که فــــردا باز جـــــــلادان « پنجابی »

به نام « طالب افغان » به جــــان آن و ایــــن اُفتد

که فردا های دیگر ، باز مردانی  « نجیب »  آسا

به دست قاتــــلان ناجــــوان مـــردی چنــین اُفتد

که صــــد ها داغ ننــــگ دیگر انــــسانیت سوزی

از این اعمـــال شوم، انسانیت را بر جبیــــن اُفتد

اگر این است آن جنت که « طالب » در زمین سازد

به صــــد دوزخ عذاب حــق « امیر المومنین» اُفتد

هزاران « بولهب » این اهریمــــن زیر قبــــــا دارد

مبادا « خرقه ی احمد » به دست این لعین اُفتد

اگـــــر باری بیفـــــتد پرده از اعــــمال ننگینــــش

ز وحشـــت خامـــه از دست کــرام الکاتبین اُفتد

نه ملا مـــاند و نی « طالب » و اعیان و انصارش

اگـــر این چــامه باری در کـــف روح الامین اُفــتد

بارق شفیعی

روتسبورگهوم – جرمنی 10/10/1996