گل صلح

سالی سپـــــری  شد، بعـد  از هــــر چه  نبودش

داغیـســت به  دلهــــا، همــه از آتش  و دود اش

وحشـــت همــــه جا گستره  ای  خاطـره ها بود

اشباح  ســیاه  پهــــره  به هر حد  و حــدود اش

در دشت  و دمـــن، قــــریه  و در شهر  یتیمان

شیطان حکمــران بود، و  شــر بود  وجود اش

بر درگه  و دیــوان  ستمگــــر همـــــه  دیـدنـد

هـــم قاضی هـــم مفتی و هم  شیخ  سجود اش

هر کس به طریقی پس ازین  کشتن  و خوردن

افزود به صــــد حیله به سرمایه و ســـود اش

......

امـا چـه پر از درد و پر از رنج، که هـرگز!

در میــهــن ما نیست گل صــلح  نمـــود  اش

نعمت الله ترکانی

23 اپریل 2012