کُشتیِ فرنگی

 

حرفِ واهی

 

درینجاهرچه خواهی می توان  گفت

سپیدی را    سیاهی  می توان  گفت

به  زیـــرِ    چتـــر  باران     تباهی

هزاران حرفِ واهی می توان گفت

 

الهی

ازان  ننگِ  زمانی  و زمینی

که بانام  و نشانِ زن به کینی

زدی سیلی به رویِ زندگانی

الهی  رویِ  خوبی  را نبینی

 

مردم فریب

صدایت بامحبت   جنگ دارد

دل ازصلحِ سیاهت ننگ دارد

گمانم سوژه ی  مردم  فریبت

میانِ دامنِ  خود سنگ   دارد

 

زیرِ کاسه

فضایِ  گفتگویِ  برتری  بود

به هوشِ مااگربال وپری  بود

درونِ  گاوســبد هایِ  سیاست

به زیرِ کاسه چیزِ دیگری بود

 

کُشتیِ فرنگی

تویی  و اعتیــــادِ  فلمِ  رنگی

غروبِ قصه هاغرقِ قشنگی

شنا کردی  به  اعماقِ  تماشا

شدی  غافل  ز کُشتیِ فرنگی

 

زبانِ گامِ

سخن آلوده ی ویروسِ خویش است

ازان حرفِ دلِ ما ریشِ ریش است

شــنیدم     از    زبانِ    گامِ  دشمن

که حرف از انتقامِ قرنِ  پیش است

 

بکتری زا

زرنگِ رفته ی این کوچه پیداست

که بویِ تُرشِ اینان بکتری زاست

به  درد   آمد  سر ِ اندیشه  هامان

تعفن  از  در   و   دیوار  بالاست

 

تبِ ماتم

اگرچه لحظه ی همدم نبودیم

جدا از سرنوشتِ هم  نبودیم

بودتاریخِ من همسانِ  داغت

که یکدم بی تبِ ماتم  نبودیم

 

زلالِ لحظه

روانِ  آشـــنایی  شاد  بادا

جدایی ها به چنگِ باد بادا

اسیرِ تشـــنگی  بی  امانیم

زلالِ لحظه ها مان یادبادا

 

مدارِنکبت

ندانم ازکدامین جنسِ  کینی

که خارِ دیده ی دنیا و دینی

مـدارِ  نکبت  اندوزِ زمانی

شرارِ ظلمت افروزِ زمینی

 

مشتِ کور

مزن مشکن  دلِ  احساسِ  ما را

مــــــکن  ویرانه  بنیادِ  صفا را

دگر دست ا زســــر ِآیینه  بردار

به مشتِ کوراگرکردی عصارا

 

نورالله وثوق

سه شنبه 5/5/1389

http://norollahwosuq.blogfa.com/