اشکی برگوربیگناهی کودکانِ نرنگ "ولایت کنر"

مــــادری گــفـــت:

زبانی تازه

نه  خورشید آمد  و نه کوکب آمد

شب آمد هی شب آمدهی شب آمد

خمــــــوشی را  زبانی   تازه  باید

ازین وحشیگری  جان برلب  آمد

مادری گفت :

خشونت سمت و سویِ تازه  دارد

صــــدا هــایی  بلنــــد آوازه دارد

:به رویِ نعشِ طفلی مادری گفت

وطــــن  دردارد و  دروازه دارد

به پرسیدن نیرزد

وطن چون من به یک ارزن نیرزد

به  خاری  پیشِ شان  گلشن  نیرزد

شنیدم   میزبان را   گفت مهــمان

کسی  اینجا  به پرسیـــدن   نیرزد

مشتِ خالی

به جـــز ازمشتِ  خالیی شـعاری

ندارد  کــــس ازینـان انتظــــاری

نه بینی   پُشتــکاری  را  زسویی

که هرکس رفته اینجا پُشتِ کاری

رهگشایان

گــروهی  ساکنانِ  نازِ  ارگند

گروهی لایقِ هرلحظه  مرگند

به جانِ غنچه هایِ  گلشنِِ من

گروهی  رهگشایانِ  تگرگند

مرگِ سوسمار

کجـــا  ماو   کجا   فصــلِ  بهاری

نمی خیــزد   ازین گلشن   بخاری

به مــرگِ کـــودکم   خندد  همانی

که خون گریدبه مرگِ سوسماری

نعشِ   فردا

مپنداری به باطـــل   گــریه کردم

برای   مکتــــبِ دل    گریه کردم

به رویِ نعــشِ   فردا های  میهن

به آسانی   چه مشکل گریه کردم

دلِ ماخوش...

ز پیــمانی    که  با   بیــگانه  بستیم

در و دیوارِ   دلهـــــارا     شکستیم

بودمیهن  به مرگِ  خویش راضی

دلِ ما  خوش  که ماهم زنده هستیم

نورالله وثوق

8/10/1388

http://norollahwosuq.blogfa.com/